Συνεχίζουμε, αυτή τη φορά, μ' ένα Απρίλη στους τοίχους μας. Από τους επιμελητές των ανθοστολισμών Στέλλα Γεωργιάδου και Βαγγέλη Φίλο παρουσιάζονται, σήμερα, οι: Τόλης Νικηφόρου, Πάνος Σταθόγιαννης, Βούλα Επιτροπάκη, Γιάννης Τόλιας, Σωκράτης Ξένος, Κατερίνα Δήμου, Γιώργος Τσιρώνης, Δέσποινα Δεληγιαννίδου.
Τόλης Νικηφόρου (Tolis Nikiforou )
ο κηπουρός των άστρων
Vincent Van Gogh
εξόριστος
απ' όλους τους περιφραγμένους κήπους
φυτεύει νυχτολούλουδα σε άγριο χώμα
και τα ραντίζει με σταγόνες φως
στον ίσκιο εκείνα ενός μαντρότοιχου
κρύβουν προσεχτικά τους σπόρους τους
κι ανέμελα στον άνεμο τους παραδίδουν
μεταναστεύουν το φθινόπωρο στο αόρατο
και απροσδόκητα ξαναφουντώνουν μεγαλύτερα
το τελικό σίγμα της άνοιξης
όταν προφέρει ο χρόνος
με σκόρπιες πινελιές
στα φύλλα τους χορεύει το αύριο
κίτρινα χρώματα φούξια και μωβ
το σούρουπο φεγγοβολούν στο κούτελο
εξόριστος
απ' όλους τους περιφραγμένους κήπους
ο πρεσβευτής του εγγύτατα απρόσιτου
στη γη προσφέρει όνειρο
τον ουρανό
Πάνος Σταθόγιαννης
Εμείς και ο τόπος που κοιμάται
Marc Chagall
Μόνοι,
κατάμονοι,
χωρίς έστω ένα ξόανο, έναν θεό,
για να τον βλαστημήσουμε,
καρτερώντας Πότε επιτέλους θα σταθεί στα πόδια του ετούτος ο ξερότοπος με το θυμάρι και το κοκκινόχωμα, Πότε θα σηκωθεί σ' όλο το μπόι του κρατώντας στο ένα χέρι τα λίγα σπίτια μας και τις αυλές μας, Πότε με κόκκινο κεφαλομάντιλο το δρόμο τον παλιό θα πάρει μέσα από τις θάλασσες.
"Να μην ξεχάσουμε να πάρουμε μαζί μας τη γλάστρα με το αγιόκλημα και το άσπρο αρνί το μαναρόπουλο για τη Λαμπρή", είπε η μητέρα.
"Να μην ξεχάσουμε το φίδι με το κέρατο που τρώει τ' αυγά των σπουργιτιών στα κεραμίδια", είπε η μεγάλη αδερφή.
"Να μην ξεχάσουμε τα κόκαλα του μπάρμπα-Φώτη", είπε ο παππούς. "Ποιος θα του βράζει κόλλυβα και θα τον μνημονεύει τα Ψυχοσάββατα σ' αυτή την ερημιά;"
"Έννοια σου κι έχω φροντίσει για όλα εγώ", μίλησε τελευταία η γιαγιά. "Τα ξέθαψα, τα 'πλυνα με κρασί, τους άναψα κερί και τα λιβάνισα. Τα κρέμασα στο πάτερο να μην τα φάνε τα ποντίκια."
Μόνοι,
κατάμονοι,
σ' έναν ξερότοπο που δε λέει να σηκωθεί κάτω απ' τα θάμνα του, ρουφώντας την ανάσα μας κι εκπνέοντας φαρμάκι.
Κι ο χρόνος να 'ρχεται με σκάγια, να φεύγει με νεκρά πουλιά. Κι ο χρόνος χείμαρρος κάτω απ' τα σκέλια του
άλλοτε πράσινος στο χρώμα όσων δεν είπα,
άλλοτε θαλασσής στο χρώμα του ύπνου της μητέρας μου,
άλλοτε κίτρινος στο χρώμα εικοσιπέντε χρόνων νοσταλγίας - το τρίχωμα της αλεπούς που 'γδάραν τα σκυλιά,
άλλοτε κόκκινος στο χρώμα της σημαίας που ο μπάρμπα-Φώτης μου άφησε ευχή και κατάρα,
κι άλλοτε πάλι με όλα τα χρώματα μαζί,
να με ζαλίζει,
να τραμπαλίζομαι,
να πέφτω μέσα του και ν' αναδύομαι πολύχρωμος, φωνάζοντας το όνομα ετούτου του τόπου που μας δόθηκε κι όλο κοιμάται, το μαύρο όνομα, το μαύρο χρώμα, την έλλειψη κάθε χρώματος και κάθε ονόματος.
Βούλα Επιτροπάκη
"Αμφορείς"
Paul Klee
Κείμενο σώμα.
στάχτη που απαντήθηκε
στα όρια τ’ ορίζοντα
με την προέλευσή της…
ερώτημα αναπάντητο
πράξη
και διαθήκη
ομοιόσχημη οντότητα
σε λήκυθο σελίδα
από την ύλη στην ιλύ
κι απ’ την ιλύ στην ύλη
χαραγματιά σε πέτρα
παπυρόφλουδα
περγαμηνή
μεμβράνη
στην έκφρασή του αίνιγμα
στην προφορά του λύση
σα μυστικό
που πήρ’ η μαύρη θάλασσα
να καίει με τα σύννεφα το λιόγερμα
– να ΄χουν να παίζουνε κρυφτό
οι ποιητές του κόσμου…
Γιάννης Τόλιας
Κρυώνω από εγκατάλειψη
Pablo Picasso
Παγωμένο
φυσάει απόψε
το σκοτάδι στο σταθμό
Κρυώνω από εγκατάλειψη
Θα αφήσω
πάνω στο παγκάκι
το παλιό βιβλίο των υποσχέσεων
Αργά να ξεφυλλίζει
η νύχτα
των ματαιωμένων αφίξεων τις σελίδες
Πόσα χρόνια
έζησα
προσηλωμένα στην αναμονή
Αν σκότωνες την απόσταση θα σε κερνούσα μνήμη.
Σωκράτης Ξένος (Sokrates Xenos)
“Μικρό Ροδάκινο”
Juan Miro
Μικρό ροδάκινο στόχε υψηλέ
με τόσα πρόθυμα κλαδιά
πόσο το μέτωπό σου ζήλεψε χώματα
Πού είναι οι αστραπές τα ποτάμια οι γειώσεις του ήλιου
ραγδαίες βροχές και διψάς
μα κανένα θολό νερό δε θα σου πει την αλήθεια
Έλα
θα σου δείξω και στων δρόμων τα σώματα
τάφρους της μνήμης σε στιγμή κόκκινου πανικού
αρκετά είναι να σκούξει η καρδιά της πρώτης ηλικίας
μόνο μην πεις πως παιδεύτηκα στην άγνοια λύση
με σαράντα οφθαλμούς στριφογυρνώ σ’ ένα σεντόνι
ως μη ελεγχόμενο επεισόδιο
κι αφού κρατάει κάτι απίκραντο του αγγέλου το βλέμμα
με την αγάπη λειτουργώ το αδιέξοδο
δε βρίσκω άλλο εξέχον κερί
Κατερίνα Δήμου (Katerina Dimou)
Οι κόκκινες γόβες
Wassily Kandinsky
Έβγαλα προσεκτικά
Τις κόκκινες γόβες
Αμέριμνο βάδισμα
Το κλειδί
Της μαριονέττας
Έβγαλα πρώτα το ένα πόδι
Και το ακούμπησα σιγά
Στο ξύλινο δάπεδο
Τριγμοί του χρόνου
Αρχιτεκτονική του παρελθόντος.
Ύστερα
Τόλμησα
Έβγαλα γρήγορα την άλλη γόβα
Και πάτησα με δύναμη
Όλους τους άθλους της ζωής μου….
Γιώργος Τσιρώνης
ο κήπος με τις αυταπάτες
Pablo Picasso
Πού πήγανε οι βάρκες
των χαμένων μας ονείρων;
Σε ποια νερά, ποια μυστικά
σε ποια νερά χαμένα;
Κι αθόρυβα κουπιά
ακούγονται
σ’ υπόγειες σπηλιές
και τα νερά που
στάζουν και χωρίζονται
στον ύπνο όπου ζεις
μέσα στον ξύπνιο σου.
Ένα ρολόι χτυπάει
εκκρεμές σ’ ένα παράξενο
γαλακτερό σκοτάδι
κι η βάρκα είναι φως
και τα κουπιά αέρας.
Εσύ σε ένα κήπο
καθισμένος.
Ο κήπος οι χαμένες
ώρες, οι αγάπες
κρατούν ποτήρια
που ο ήλιος σπάζει.
Ο κρότος
σπάζει τη σιωπή
νέα αινίγματα
σου βάζει.
Πού πάει η ζωή μας,
πού κυλάει;
Είναι αυτό που ζούμε,
ή μήπως είναι η ζωή
που ονειρεύεται,
μπροστά σ’ ένα καθρέφτη,
τις χίλιες της ζωές;
Σ’ ένα ποτάμι, νύχτα,
που αστράφτει
πλημμύρα από διαμάντια
οι αυταπάτες.
Όμορφή μου εσύ,
είσαι η εικόνα
που για σένα έχεις.
Περνάω μέσα σου
χωρίς να διαλύεσαι.
Τ’ όνειρό μου
για σένα
είσαι εσύ.
Δέσποινα Δεληγιαννίδου
Το πτώμα
René Magritte
Θα γίνω ένα ωραίο πτώμα
Θα κείμαι ήσυχα
Χωρίς ανάγκες
Θα γίνω ένα ωραίο πτώμα
Ανύποπτοι θα προσπερνάτε,
Δεν θα ουρλιάζω πια τη μοναξιά μου
Θα με κοιτάτε και θα λέτε
Να ένα ωραίο πτώμα
Νάτο εκεί
Στη θέση που το βάλαμε
Ακίνητο, χαμογελαστό
Παίζει το ρόλο του μ 'επιτυχία
Δε ζει!
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου